فلامینگو یا مُرغ آتشی

پرنده‌ای است از راستهٔ بال‌آتشی‌سانان. فلامینگو پرنده‌ای است با پاهای دراز و منقاری منحنی و گردنی بلند خمیده، آبچر بابدنی بسیار کشیده و پر و بالی به رنگهای سفید و صورتی است.
در پروازها باها و گردنش کشیده و قدری پائین‌تر از سطح بدن قرار می‌گیرد. بالهایش ترکیب زیبائی از رنگهای سرخ و سیاه است. پرنده نابالغ قهوه‌ای مایل به خاکستری چرک است.

فلامینگو چیست؟

فلامینگو به آرامی راه می‌رود ودر حالیکه سر ومنقار خودرا در آب کم عمق فرو برده تغذیه می‌کند. فلامینگو از ۹۰/۰ تا ۵/۱ متر بلندی دارد. بیشتر فلامینگوها حلزون و گیاهان آبی را می‌خورند. این پرندگان بصورت دست جمعی و در دسته‌های چند هزارتایی زندگی می‌کنند.

راسته‌ای بال‌آتشی‌سانان که فلامینگو به آن تعلق دارد از پرندگان آبزی و بزرگ‌جثه هستند که غذا را از منقار خمیده و صافی‌مانند خود می‌گذرانند.

تغذیه و زیستگاه

فلامینگو ها در مرداب‌های ساحلی کم عمق. مانداب‌های حاصل طغیان دریاچه‌ها، لجن‌زارها و غیره به سر می‌برند.
رژیم غذایی فلامینگو سخت پوستی به نام آرتمیا می‌باشد.

مشخصات ظاهری

این پرنده، ۱۳۰ سانتی متر طول دارد، که با پاهای بلند و گردن دراز، در رنگ های صورتی و سفید، یا منقار به پاتیین برگشته، از سایر پرندگان کنار آب چر متمایزمی شود. فلامینگو در مقایسه فلامینگو کوچک از جمعیت و پراکندگی بیشتری برخوردار است.

نر وماده همشکل اند ولی ماده اندکی کوچکتر است و سفیدی پرو بال ، به تدریج صورتی رنگ و سپس به رنگ قرمز تبدیل می شود. فلامینگوهای جوان به اندازه نصف فلامینگوهای بالغ اند و به رنگ خاکستری مایل به قهوه ای دیده می شوند. فلامینگو کوچک به واسطه ی رنگ صورتی از فلامینگو متمایز است. روتنه سفید وبال ها و شانه هایش صورتی قرمز است. شاهپرهای اولیه و ثانویه سیاه و پاها و منقارش قرمز رنگ است. اما توک منقار سیاه است. هنگام پرواز، پاها و گردن را کشیده و در امتداد بدن قرار می دهد و سر را اندکی پایین نگه می دارد.

جفتگیری فلامینگو

سالی یکبار جفتگیری می‌کند؛ و لانه‌ای گلین برای تخمگذاری می‌سازد. بیشتر فلامینگوهای ماده یک تخم در سوراخ لانه می‌گذارند ونر و ماده هردو به نوبت روی تخم می‌خوابند. پس از سی روز جوجه از تخم بیرون می‌آید. جوجه فلامینگو بعد از ۵ روز لانه را ترک می‌گوید وبه گروه فلامینگوهای جوجه می‌پیوندد. اما برای تغذیه به لانه‌ای که درآن تولد یافته و پدر ومادر برایش خوراک آماده کرده‌اند بازمی‌گردد. بعد از دوهفته خود به جستجوی خوراک می‌پردازد.

فلامینگو در محیط طبیعی از ۱۵ تا ۲۰ سال زندگی می‌کند. بیشتر پرنده‌شناسان فلامینگوها را به چهار گونه تقسیم کرده فلامینگوهای بزرگ در آفریقا، جنوب آسیا و اروپا و جنوب آمریکای جنوبی و هند غربی زندگی می‌کنند. فلامینگوهای کوچک در دره بزرگ نشستی کنیا و تانگانیکا در آفریقا به سر می‌برند. فلامینگوهای دیگر دو گونه هستند. گونه کمیاب فلامینگوهای آندی وجیمس می‌باشند که در کرانهٔ دریاچه‌های بلند کوه‌های آند در آمریکای جنوبی به سر می‌برند. فلامینگوهای وحشی روزگاری در فلوریدای جنوبی می‌زیستند، اما مردم آنها را به خاطر برهای زیبایشان کشتند.

رفتار اجتماعی

فلامینگوها اغلب در دسته های بزرگ چندصدتایی دیده می شوند. این پرنده ها بیشتر فعالیت های خود، از جمله تغذیه، مهاجرت، لانه سازی و جوجه آوری را به صورت گروهی انجام می دهند.
فلامینگوها، برخلاف جثه ی بزرگشان، حیوانات بسیار ضعیفی هستند و حیوانات شکارگری مانند شغال، روباه و پرنده های شکاری، به راحتی آنها را شکار می کنند، به همین سبب، این پرندگان ترجیح می دهند که در گروه های بزرگ زندگی کنند تا امنیتشان حفظ شود. در دسته های بزرگ افراد بیشتری مراقب شکارچیان هستند و این امر، خطر شکار شدن را کاهش می دهد.

نقش تغذیه در رنگ بدن فلامینگو

رنگ بدن فلامینگوها کاملا سفید است اما بخشی از بال آنها قرمز یا صورتی است. این رنگ قرمز یا صورتی، به غذایی که آنها می خورند، بستگی دارد؛ بنابراین، اگر فلامینگوها برای مدتی غذاهای کاروتن دار (کاروتن همان ماده ای است که در هویج یافت می شود)، نخورند، رنگ صورتی و قرمز بال هایشان از بین می رود و خاکستری می شود.

آنزیم‌های موجود در کبد فلامینگوها رنگدانه‌های کاروتنوئید را که وارد بدن آنها شده است، تجزیه کرده و از تجزیه این رنگدانه‌ها مولکول‌هایی به رنگ‌های صورتی و نارنجی حاصل می‌شود که در بال‌ها، منقار و پاهای این پرندگان رسوب می‌کند. به همین دلیل معمولا گروهی از فلامینگوها که از جلبک‌ها تغذیه می‌کنند در مقایسه با فلامینگوهایی که جانوران کوچک ساکن آب‌ها را شکار می‌کنند، بسیار پررنگ‌تر هستند. اغلب برای فلامینگوهایی که در قفس از آنها نگهداری می‌شود،

برنامه غذایی خاصی که شامل گونه‌ای از میگوها و افزودنی‌هایی نظیر بتاکاروتن است در نظر گرفته می‌شود. این در حالی است که اگر برنامه غذایی آنها را تغییر دهیم این فلامینگوها به رنگ نارنجی نبوده و رنگ آنها در محدوده‌ای از رنگ سفید تا صورتی کمرنگ متغیر خواهد بود.

علت ایستادن فلامینگو بر یک پا

این موضوع یکی از اسراری بود که ذهن محققین را به خود مشغول کرده بود تا این که امروزه آن ها دلیل این کار فلامینگوها را کشف نموده اند.

محققین آتلانتا تبار، یکی از آنان Young-Hui Chang از موسسه جورجیا و دیگری Lena Ting از دانشگاه Emory بر روی طرز زندگی کردن این پرنده های زیبا (زنده یا مرده آن ها) آزمایشاتی کرده اند تا به مکانیزم فیزیکی آن ها آشنایی بیشتری پیدا کنند و دریابند که داستانی که پشت این گونه ایستادن وجود دارد چیست.

تهران، پایتخت ایران، یک شهر بزرگ و پرجمعیت است که بسیاری از مکان‌های دیدنی جذاب دارد. اگر به دنبال دیدن جاذبه‌های توریستی در تهران هستید، باغ پرندگان تهران یکی از بهترین مقاصد است. این باغ پرندگان به وسعت ۵ هکتار در شمال شرقی تهران واقع شده است و بیش از ۱۵۰ گونه از پرندگان را در خود جای داده است.

در باغ پرندگان تهران

فلامینگوها به عنوان یکی از محبوب‌ترین پرندگان مهمانان خود را استقبال می‌کنند. این پرنده با جسم بلند و پوست صورتی و نازک، دیدنی و جذاب است. فلامینگوها در آب‌های مصنوعی باغ پرندگان قرار گرفته‌اند و به آسانی قابل مشاهده هستند.علاوه بر فلامینگوها، باغ پرندگان تهران دارای پرندگان دیگری همچون عقاب، جغد، قرقاول، اردک و … می‌باشد. این باغ پرندگان با محیطی طبیعی و آرامش بخش، جاذبه بسیاری از بازدیدکنندگان را به خود جلب می‌کند.